muhtaçtan tavsiyeler 2 _döngü

Oldum olası sevemedim döngüleri. İllet bi şeydir bu dönüp duran işler, illa ki zıtlık barındırır içinde. Doğanın olayı ya zaten, bi karanlık bi aydınlık, hoş sekiz buçuklu yaşlarımdan beridir onu da yakalayabilmiş değilim. Hele son üç senedir, öğlene doğru uyuyup sinir olduklarımın uyuma saatinde uyandığım çok olmuştur. İşlerin bir türlü bitmeyeceğinin en sert kanıtı olmasından mıdır, milenyum çocuğu olduğumdan mıdır onu da bilmem. Ama gerer bu döngü işleri beni. Yok mu şöyle bir evren, her şeyin siyahla beyaz gibi ayrıldığı ve grinin tanınmadığı?

İlkokul yıllarımdan beri hayatın diğer alanlarından güzel bir kaçış yolu olarak belirlediğim öğrencilik mesleğinde her sene terfi ede ede bir yerlere geldim. Geldiğim noktada döngüyü dahi yakalayamadığımdan sıkıştım kaldım. Görece başarılıydım, anlar ve uygulardım. Sonra öyle sıktı ki bu döngüsel ama dengesiz hayat düzeni içimi, ben bi yerde işin ucunu kaçırdım. Gariptir ki ütopyam olan siyah-beyaz evreninin, yalnızca siyahla uyarlanan haline doğru koşar adım ilerleyen ülkem de çok şeyin ucunu kaçırdı o sırada. Döngüyü yakalamaya çalıştıkça bocalayıp bir gün çinko karbon vatandaş bir gün ülkenin geleceğini kurtaracak aydın genç rolünde buldum kendimi, alkolle kahvenin rotasyonda olduğu, arkadaşların görece daha az değiştiği masalarda.

Sevdiğim şeyleri bile döngüselleştiremeyen bir hale bürünüp kitaplardan da koptuğum bir dönemi şevkle okuyacağım bir kitapla bitirmek istedim. Nasipse, birkaç ay sürecek şevkle kitap okuma döngümüze Ferhan Şensoy’un beşbenzemez denemelerini toparladığı “Eşeğin Fikri” kitabıyla başlamış oldum. “Tütüncül” başlıklı yazıya geldiğim gibi bu döngüsel dengesizliğin bir tek benim başıma salça olmadığının ferahlığına ve hemen sonrasında başka şeylerin korkusuna tutuldum. Usta, yazısının sonunu “…Canım sıkılınca bir sigara yakıyorum.İçince öksürüyorum, öksürünce tükürüyorum, tükürünce damağım kuruyor, hemen şarap içiyorum, fakat bütün bunların bende bir alışkanlık yapmasından korkuyorum. Bu düşünce bende efkar yapıyor, hemen bir sigara yakıyorum, her efkarlandığımda sigara yakmanın bende bir alışkanlık yapmasından korkuyorum. Canım sıkılınca sigara içiyorum ve yıllardır çok acayip sıkılıyor canım.” cümleleriyle getirmiş. Ferahlığı getiren “ulan bu his bir tek bende yokmuş işte” düşüncesi ardına “e ama bu düşünceye kapılan adam Ferhan Şensoy, sen kimsin?” ve benzeri -belki biraz daha ağzı bozuklusu- düşünceleri takıp beni yine bir mutlu bir mutsuz olduğum bir döngüye sokuyor.

Hayat hakkında çıkarım yapacak olsam, ortamlarda yaşımdan sebep dinlenmeyecek olsam da ben bugüne bugün 8 bin 249 döngü görmüşüm. Japon bireylerden bir şekilde öğrendiğim bir konuda uzmanlığı onu bin kez deneyimleyerek edinme kuralını sekize katlamış birisi olarak laf söyleme hakkı görüyorum kendimde.

Anladığım kadarıyla hiç de özel değiliz, düşündüklerimiz ve hissettiklerimiz bizlerden önce suyu sıkılana kadar tekrarlandı, hem de çok büyük bir ihtimalle bizim, birbirinin yandan selamlaşmış Türk dizisi kıvamında hikayelerimize kıyasla mitolojik hikayelerin epikliğiyle. Verdiği tavsiyenin muhtacı birisi olarak, döngüselliğin bunaltıcılığından sıyrılmanın yolunu içselleştirme de değil dışsallaştırma da aramanın gerektiğine inanıyorum. Baktın mı suratında kendi suratını görmek istediğin, adını adın yapmak istediğin insanlar bulmak, onların da senin gibi hissettiğini gözlemleme şansı bulmak bu işte bir döngüsüzlük yaratabiliyor.

Alıntısını yaptığım, dilinden ve üslubundan olabildiğince ceplemeye çalıştığım Ferhan Şensoy, tek kelime muhabbet edememiş olsam da hayatıma çok şey katmış Barkın ve onun sayesinde düşünceleriyle selamlaştığım Jung ve daha niceleri benim için döngüsüzlük huzuru oluşturmam da benden büyük adımlar attılar.

Benim satırlarca safsataya çevirdiğim bu fikirler de temelde Yunan Seneca’dan Çarşambalı Ferhan’dan, Kesswilli Carl’dan benim zihnime çarpıp yankılanan düşünceler, lanet olsun düşüncelerim bile döngüsel..

Haziran 2021, Beşiktaş