keyif sigarası

Hayatı anlamakla kafayı kırdığımız güzel günler geride kaldıkça daha saçma sorularla boğuşmaya başlıyordu beynim. Ne demek ulan web tarayıcısında iki kere geriye bastığımda ilk basışımdan önceki yere tekrar gelemiyorum, e ben oradaydım atsana ulan beni oraya. Her ne kadar veri yapıları görmüş algoritmalar geçirmiş birisi olsa da şu hayat şartlarında bunu bile kabul edemeyecek duruma geliyordu kafamın içindeki huysuz boomer. “Bak işte ileri işareti de koymuşlar, bir geriye bir de ona basarsan ilk basışından hemen önceki sayfaya gidersin.” diye sakince açıklamaya çalışan daha az huysuz ve görece daha yeni jenerasyon olan Emir abi de işin içine dahil olunca beynimde çalışmayan kodlara ve editörde gözüme gözüme sokulan hatalara çok da yer kalmıyordu. 80 sonrası nesil olarak hayata apolitik bakmayı başarabilmiş, ah ulan keşke o yıllarda doğsaydım dediğim persona da muhabbete girip ortalığı sakinleştirmeye çalışmaya başlayınca bir türlü onun gibi olamayışımın farkındalığıyla gerçek dünyama dönüyor, kafamın içindekilere Ferhan Şensoy ses tonumda tatlı bir sktir çekiyor ve balkona çıkıp sigaramı yakıyorum.

Sigaradan bir kaç fırt eritildikten sonra, kafamın içindekilere de ayıp mı oldu acaba diye bi düşünüyorum. Ayıpsa ayıp kardeşim, bu kadar da konuşulmaz ki! Bi de her konuda, iyice TBMM’ye döndürdünüz içeriyi. Sigaranın kül tablasıyla buluştuğu anda tekrar çalışmayan kodun huzursuzluğuna kapılıyor, el mahkum tabanları ısıtıyorum bilgisayar masasına doğru.

Sinirle geçip açık olan bir sürü sekmeyi daha da sinirle kapatıyor, arada kaynayan işe yararlara da hiç üzülmüyorum. Tüm editörü, elinde tepsisini sallaya sallaya çarşamba topuk ayakkabılarının arkasının aslında olmadığına inandığımız kahveci Memo abinin kafasına top geldiğinde kızdığı gibi kızartan kod bloğunu ince bir titizlikle kontrol X ile alıp diğer monitörde münasip gördüğüm bir boşluğa kontrol veliyorum. Bir zen edasıyla aldığım derin nefesi tatlı tatlı küfürle dışarı salıp başlıyorum editöre kopyaladığım kodun aynısını elle yazmaya. Satırlar bittikçe enter’a basışım Puyol’un sakinliğinden omzunu sahada bırakıp maça devam eden Bülent Korkmaz agresifliğine doğru seyrediyor. Bilgisayar beyin iki tuşla yaptığı işlemi dakikalarımı harcayarak, el emeği göz nuru bir şekilde bitirince Run butonuna hiç basmadığım kadar nazik basıyorum ve her şey istenildiği kadar nizami, olması gerektiği kadar işlevli çalışıyor. Bekleniyor olsa da ağzımdan küfürler değil de başarı nidaları yükseliyor, tuvaletini söyleyen çocuğun beklediği ödüllendirilme duygusuyla çevremdekilere işlemin tamam olduğunu söyleme heyecanı doluyor içime. Sakince save all yapıp kalkıyorum oysa bilgisayarın başından. Bu seferki sigara keyif sigarası, konuşmak da serbest ulan kafamdakiler.

Haziran 2021, Beşiktaş